16 en 17 januari
Napier ( Bay View)
Het gekke is dat je met een camper minder gevoelig bent voor waar je nu precies staat. Met de tent moet je letten op de ondergrond, het uitzicht, de zon, waar de wind vandaan komt etc. Een camper draai je of links of rechts om. Stekker erin.. Klaar. Het Wellington uitzicht hebben we betiteld als " by- far " het slechtste, toilet hok en camper van de overburen. Meeste campings hebben keukens voor de bezoekers. Een gezellige ontmoetingsplaats om even tijdens de afwas of het koken te kletsen met anderen. Boven Napier komen we in Bay View, een strandcamping waar je de oceaan op de achtergrond hoort. Luwe plekken tussen bomen en struiken achter de " duin" .
Het kiezelstrand is niet geschikt om met je flip-flops te lopen, het grind verzamelt zich binnen enkele stappen onder je voetzolen en maakt lopen heel oncomfortabel.
Bruisend slaan de golven op dit strand. De bodem loopt heel stijl af, veel te gevaarlijk om te zwemmen dus het blijft bij pootje baaien.
De Wifi doet het voor de verandering heel redelijk tussen we kunnen even Netflixen. 2 afleveringen " Case".
17 januari
Het is zo lekker weer dat we nergens heen gaan en ontbijten buiten. Allerlei wandelingen die we eerder hadden gevonden starten een flink eind verderop dus we houden het simpel en lopen richting Napier. Gespannen speuren we langs de kust naar zeehonden die er moeten zijn. Uiteindelijk spotten we echt iets, elke keer duikt een zwarte punt op uit de golven. Dichterbij gekomen is het een wrak van een schip ergens uit 18 honderd. Ook bijzonder maar een zeehondje hadden we leuker gevonden. De oceaan heeft allerlei kleuren turqoise en blauw die we proberen te fotograferen. Het lukt maar niet om de foto's van de camera te halen met een Wifi verbinding.
' s avonds staat Ingrid druipend van het zeewater in de caravan. ... Een ongelukje.. Terwijl ze ingespannen aan het fotograferen was heeft een grote golf haar verrast en volledig van de sokken gespoeld. Camera heeft zij kunnen redden door de arm hoog geheven te houden terwijl zij bijna kopje onder ging. Goed verhaal toch?

18 januari
Het oorspronkelijke plan om naar lake Taupa te gaan hebben we laten varen want het belooft daar een natte en onzekere boel te worden. We blijven langs de oostkust en rijden weer een fantastische rit lang de kust , door bergen, groene heuvels, doorkijkjes naar de oceaan met stranden en de vertrouwde kust plaatsjes met platte huizen met golfplaten bekleding. De mensen blijven ongelooflijk vriendelijk en geduldig, ook beleefd en voorkomend naar elkaar.
Op de boot naar Wellington wordt je door personeel gevraagd je tas niet op de stoel naast je te leggen. Zo weten anderen mensen dat zij daar kunnen zitten. Het wordt als onbeleefd gezien als je dat doet. Als doorgewinterde forens weet ik hoe dat gaat bij de NS. Om je plaats zo lang mogelijk bezet te houden ga je bij voorkeur aan de binnenkant van het pad zitten met je jas en je tas aan de de raamkant en met je rug naar het gangpad. Lichaamstaal en niet sociaal. Hier gaat de boel ook nog niet op slot. Telefoons liggen aan opladers in het toilet, fietsen met heel kleine slotjes aan een lantaarnpaal of helemaal niet op slot.
Wij stopten even met de camper langs de weg. Gedoe met de airco en navigatie, ik doe de knipperlichten aan. Even later stopt en een oude camper voor ons. Een man stapt uit en loopt op ons af. Ik onderdruk een reflex om de deuren dicht te doen. Hij heeft schouderlang haar en loopt op blote voeten Ik doe mijn raampje open. Hey guys , zegt hij vriendelijk, are you all right there, can I help you? We schamen ons diep over onze eerdere gedachten.
In de middag lopen we naar Cook Cave. Wereldberoemd gat in de rotswand. James Cook ontdekte dat. Prachtige wandeling tussen de bergen met schaapjes op de achtergrond en schitterend bos met manshoge varens.