19 januari
Ik was al vroeg op en liep even naar de zee, duintje achter onze bus over en je bent aan het strand. Geen stand als ons Noordzeestrand maar donker zand, veel aangespoeld hout en wier, kort strandje, het is vloed. Lekkere branding. Het moet er nu toch maar eens van komen, een vrijwillige duik in de Pacific. Ik ga mijn badkleding aantrekken en Hein laat zich ook niet kennen en even over zevenen in de ochtend stappen we de zee in. Wat heerlijk! Het is bewolkt maar de buitentemperatuur is zeker niet onaangenaam. De zee sleurt en duwt en voor je het weet ga je koppie onder. Kinderlijk plezier!
Er loopt een man langs onze bus. Good morning, how are you? roept hij. Fine, and you? roept Hein terug. Very fine, antwoordt hij, another beautiful day in paradise! Hoe is het om je dag zo te beginnen? We vroegen ons heel flauw af of hij soms de eigenaar was van de boot met de naam "Prozac", die achter onze bus op een trailer stond, maar zijn mooie antwoord vergeten we nooit weer.
Bij de buitenkraan stond een man een enorme vis schoon te maken, zeker een centimeter of 60/70. Ik vroeg hem of hij die zelf had gevangen. Dat beaamde hij, vanmorgen vroeg, bij de uitmonding van de rivier in de zee. Hij vertelde ook wat voor een vis het was, het begon met een w en had een stuk of zes lettergrepen en klonk zeer exotisch. Maar het was een gewoon glanzende gijze vis met mooie schubben. De man kondigde aan hem te gaan roken. Enjoy your meal, riep ik. Een kwartiertje later stond hij bij onze bus om te vragen wanneer we weg gingen. Hij ging de vis nu eerst een paar uur marineren en daarna roken en dan zou hij ons graag een stuk komen brengen. Wat ontzettend aardig en oef wat jammer dat we al met een klein uurtje weg zouden zijn.
Na het ontbijt een wandeling over NZ "longest wharf" (hier in NZ worden heel veel zaken aangeduid als NZ longest, biggest, deepest, highest, most beautiful), maar het zou dus de langste kade van NZ moeten zijn, gebouwd halverwege de jaren 20 met als doel het achterliggende land te ontsluiten en welvarend te maken door de komst van grote zeeschepen die daar aan zouden gaan meren. De beursval van 1929 en de Great War daarna gooiden roet in het eten.
We zijn maar een nachtje op deze camping gebleven, het sanitair beviel ons niet zo. Ik denk dat we te oud worden voor ellendig sanitair, we hebben er in ieder geval geen zin meer in.

Verder weer over de schitterende kustweg State Highway 35. Soms een stukje langs de kust, dan weer een stukje het binnenland in. Ik geniet enorm van het rijden, of eigenlijk van het gereden worden. Net zo als ik enorm van road movies houd. Onze rit is natuurlijk niet zo spannend als die van Bijvoorbeeld Thelma and Louise maar het is heerlijk.
Hoewel het sturen vanwege de stuurbekrachtging makkelijk gaat kan het niet anders of Hein moet wel spierballen van hier tot Tokyo hebben als we thuiskomen van de honderdduizenden bochten die hij gestuurd heeft, iedere rijdag weer, bocht na bocht na bocht na bocht. Klinkt dat saai? Dat is het echt niet maar wel vermoeiend voor de meerijder, ik heb de neiging in slaap te vallen als we maar bochten blijven draaien ... Dat moet ik onthouden voor als ik niet kan slapen, bochtje, bochtje, bochtje.
We komen op onze volgende bestemming aan. Een campinkje aan de Whanarua Bay.
De receptie is gesloten als we aankomen, er zijn geen vaste plaatsen, dus we gaan maar ergens staan waar het ons bevalt. Vlak langs de kust, uitzicht op zee. In de buurt staat een oud campertje, bewoond door een getaande man met zijn zoontje. Hij kookt zijn zelf gevangen vis op een benzinebrandertje achter een van de voorwielen van de camper, daar waar de minste wind is. Het nummerbord van het campertje is BFREE. Het is ook wel een beetje een vrijbuiterscamping op een heel mooi stukje terrein met een bosje van Pohukakawa bomen, beeldschoon! Het sanitair echter is waardeloos, je kunt er je vuilnis niet kwijt, je afvalwater ook niet en er is geen keuken. Dus het afwaswater en kookwater van tentkampeerders en van mensen met een niet selfcontaining bus verdwijnt in de bosjes. Toch een beetje te weinig van het goede, ondanks het mooie terreintje. We blijven ook daar 1 nachtje.

20 januari
Op naar de volgende stek. We rijden vandaag niet zo ver, we blijven op dezelfde kaart van onze wegenatlas als waar we vanmorgen begonnen, bladzijde 15, haha. Alweer een schitterende rit. Op een Top 10-camping in Ohiwa belanden we, behoorlijk druk maar dat is op de een of andere manier helemaal niet erg. Het is er evengoed rustig ondanks de enorme kampementen. We kijken onze ogen weer uit. De Kiwies houden niet van klein kamperen, denken we. Naast hun hele grote tent hebben ze over het algemeen nog een enorme eettent, een grote halve bol van mesh waar desgewenst ook nog deuren in geritst kunnen worden met daarin een ijskast, keuken, kastje en eettafel. Een stukje achter ons wordt een tent opgebouwd met een tweepersoons opblaasbed van zeker een centimeter of 80 hoog, een soort opblaasboxspring. We staan op een plek achter de duinen maar hoog genoeg om toch nog de Pacific te zien, die zich weer in al haar pracht aan ons openbaart.
Voor ons staan Jack en Karen, zij verkoopt diamanten bij een juwelier en hij heeft een technisch beroep in een fabriek (ik begreep zijn uitleg niet zo erg). We hebben een paar uurtjes met ze gekletst vanavond. Erg gezellig. Ze wonen in een dorpje vlak bij Taupo en zijn nu al de tweede NZ-lander die zegt dat we daar absoluut naar toe moeten gaan. De eerste die dat zei was een man die we spraken toen we aan het wandelen waren en langs zijn huis liepen. Na het gebruikelijke How are you today raakten we aan de praat en ik vroeg hem waar hij zijn vakanties doorbracht. Bij Lake Taupo natuurlijk, kwam er vol overtuiging uit. Plus de verhalen hoe fijn het daar is. Dat wordt onze volgende stop wisten we toen meteen. Maar toen we naar de weersvoorspellingen keken waren die zo slecht dat we besloten aan de kust te blijven.
Jack en Karen gaan morgen weer terug naar Taupo en Jack gaf ons zijn telefoonnummer met de vraag of we hem willen bellen (hij is maandag nog vrij) als we daar zijn, dan gaat hij ons een beetje rondleiden of zo. Enig.

21 januari
Vannacht hoosde het behoorlijk (gauw het dakraampje, dat zich boven ons bed bevindt dicht) maar vanmorgen was het weer droog. Er zijn wolken en er is zon en de temperatuur is erg aangenaam. Gisterenmiddag besloten we al hier nog een dag te blijven. Rond een uur of negen vanochtend waren we al aan het hardlopen op het strand (had ik mijn hardloopspullen toch niet voor niets meegenomen) en daarna meteen een duik in de oceaan. Hoe heerlijk kan je het hebben. Lekker dagje luieren vandaag, het mooiste boek tot nu toe van de vakantie uitgelezen (leden van ons reader clubje: Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells, totaal onaantrekkelijke titel maar een oh zo mooi boek). Het een na mooiste boek dat ik las deze vakantie was De heilige Rita van Tommy Wieringa. (Oei, begin ik op een Kiwi te lijken met mooiste, allermooiste enz. ...)
We bedachten vandaag dat we hier nog wel een maandje zouden willen door-rondreizen. We doen geen grootse dingen, bezoeken geen Top attracties, we missen daardoor vast van alles maar we voelen ons gewoon happy. We vinden het heerlijk een beetje rond te reizen, genieten enorm van de natuur, een gezellig kletsje hier en daar met een local, totaal ontspannen.