Lieve lezers,
Ik wil jullie bedanken voor de leuke, gezellige, hartverwarmende reacties op onze
verhalen, heel erg leuk die te mogen ontvangen, dank en ga alstjeblieft zo door!
Edith, wij deden NZ jouw hartelijke groeten en ze liet weten niet te kunnen wachten jullie terug te zien. We stonden precies op de campings die je dacht en hadden geen last van brand bij Wanaka.
T, de foto's kwamen van het Tom Tom cameraatje, daar zit geen lens in waar je door kunt kijken als je fotografeert, shoot from the hip, zullen we maar zeggen, werk van Hein. Het lukt ons trouwens weer eens niet foto's mee te sturen, ontzettend jammer.
Er mankeren een paar kleine dingetjes aan NZ: kaas en brood en een heel groot ding: internet/wifi. We zijn nu wel op een camping waar we wifi hebben maar dat is ontzettend traag. Een appje sturen lukt maar een foto duurt ik weet niet hoe lang en een filmpje is helemaal een ramp. Hein is al een paar uur bezig twee filmpjes te sturen, een is er inmiddels gelukt, maar de volgende hangt nog steeds ergens in de virtuele ruimte.
Heel leuk dat de mama`s via zussen ook meelezen. Yo, ik kan me nog een nepfoto van jou en Paula herinneren bij de Frans Jozef, klopt dat?
Het leven in de bus begint goed te wennen, het bed slaapt heerlijk, we kunnen inmiddels het meeste weer terugvinden als we het zoeken, dus de vaste plaatsjes zijn al aardig vast geworden. En de rituele dansjes die we om elkaar heen maken als we elkaar moeten passeren op keukenhoogte worden ook steeds beter.
Het rijden met die grote bus is nog wel een dingetje. Hij heeft een lange remweg dus je kunt niet zomaar even stoppen als je iets wilt zien, of plotseling een bordje ziet waar je dan af zou willen slaan, dus we missen wel eens wat. Even omkeren is er ook niet bij. De tweebaans snelwegen gaan eindeloos door. De invoeg- en uitrijstroken die bij ons eindeloos lang zijn, zijn hier maar een paar meter en dat is ook wennen. Maar Hein rijdt ons fantastisch door het wondermooie landschap heen, waar ik het meeste van geniet, want ik kan eindeloos om me heen kijken. Vanmorgen reden we op een weg door het regenwoud en het leek wel of ze met een scherp mes een baan in dat bos hadden gesneden en daar de weg in hadden gelegd. We hebben nog nooit zulke mooie bossen gezien. Ze zijn of lijken in ieder geval ondoordringbaar. Soms wandelen we in zo'n mooi bos, want er zijn wel wandelpaden. Op het moment dat je er in loopt is het volkomen stil. Alle geluiden worden gedempt. Het is zo stil dat je van de weeromstuit gaat fluisteren ipv praten. Gisteren hebben we in zo'n bos, het was maar een piepkleintje, de tui gezien en vooral gehoord. Je weet niet wat je overkomt. De tui is een zwarte vogel met een witte krop die geweldig zingt. Het is inmiddels bedtijd hier, dus wij gaan knorren en jullie gaan zo ongeveer aan de koffie. Veel liefs!