5/januari
Om de grote touristenstroom naar Milford Sound te ontwijken boeken we een trip naar Doubtful Sound. Een Sound is een fjord maar dan wat anders. Een subtiel verschil in vorm en presentatie. Vanaf Manapouri vertrekt om 10.30 een boot naar het powerstation, een tocht van een uurtje. We schuifelen allemaal de boot op, toch wel gauw 200 man, maar de sfeer is ontspannen en het weer zit mee. We krijgen nu en dan wat informatie van de kapitein maar we kunnen het niet zo goed verstaan, ik hoor een hoop het woordje "lake" , dat wel. Via een slimme manier van waterstromen is een grote powercentrale gebouwd. Een 20 km lange weg is hiervoor door dit ondringbare gebied aangelegd. Alle materialen zijn per boot aangevoerd evenals de bussen die op ons staan te wachten om ons over die weg te vervoeren. Flinke Volvo's zijn het. In case the oxygen masks pop out, we're in deep trouble..zegt onze chauffeur John bij de obligate safety-breefing... Schoolreisachtig gelach.. Heerlijk.
De tocht slingert door het bos heen, magnifieke uitzichten. Dan weer overstappen in de, grotere, Catamaran. Het waait flink, de zon schijnt en we hebben geluk aangezien er hier een metertje of 7-8 water per jaar valt. We zitten op het dek. De Sound is echt adembenemend, ik heb nog nooit zoiets gezien. De keiharde rotsen zijn begroeid met een soort tropische vegetatie. De mossen houden het water vast door een enorm absoberend vermogen, hierop komen de zaden van bomen die zich met een netwerk van wortels met elkaar verbinden en zo elkaar vasthouden. Nu en dan gaat dat niet goed en onstaat er een tree-avalange. Dan moet het hele proces weer opnieuw beginnen, een jaartje om 80-100 duurt dat. Bij de mond van de Tasman zee stoppen we even om de deining te voelen. De Tasman is een ruige jongen, op een goede tweede plaats na Kaap Hoorn. In een rustige baai hebben we 2 minuten even totale stilte, Iedereen op dek, de motoren gaan uit en stilte daalt op ons neer. Alleen het ruisen van de wind, de vogelgeluiden dringen nog door. Heel bijzonder moment.
Paar keer dolfijnen gezien.
De terugweg schuiven we aan bij een paar mannen die neven van elkaar blijken te zijn en elkaar om de zoveel jaar zien. De een is dental surgeon in NZ en andere family doctor in London. Veel gelachen met hen. Als PA zou ik er kunnen werken denken ze.
Er werken heel veel mensen als vrijwilliger in NZ, niet alleen bij de brandweer maar overal. Doktersassistent, chauffeur bij de ambulance. Het is gewoon te dun bevolkt om overal professioneel te kunnen werken. Weer wat geleerd.

6 januari
Bye bye Manapouri en camping met je schoonste WC en douches ever.
Via Invercargill en prachtige route komen we in Waikada/ Curio bay bij een camping vlak bij de Pacific. Non powered place maar achterop het veldje vinden we een prima plekje tussen de planten die hier overal de staplekken markeren. De Pacific slaat met machtige golven tegen de rotsen met opspattend schuim. De camera blijft gaan.
Ik denk op de rotsen pinguins te zien maar dichterbij blijken het aalscholvers te zijn.
Twee chinese tienermeisjes klimmen ook de rotsen omhoog. "Do you want me to take your picture" vraagt een van hen. No thank you.. Gelukkig is Inge minder lomp dan ik en zij vraagt: do you want me to take YOUR picture?...yes yes juigen ze.
Hoe kan ik zo direct zijn, onhandige hollander.
In de baai is het rustiger. Er zijn zeldzame dolfijnen, een stuk of 5, die nieuwsgierig rondom zwemmers circelen. Door het dolle heen probeert iemand met zijn Go Pro in de hand opnames te maken.
De man van een Chinees stel gaat ook de stap wagen. Hij heeft een blauwe short aan, zijn vrouw legt het vast met haar mobiel, hij loopt naar de branding, draait zich om en zwaait alsof het de laatste keer zal zijn. Dan draait hij zich om en doet een paar push ups voor hij definitief de branding in gaat. Zij zwaait nog..