De Camper wordt al langzamerhand ons eigen rijdende huisje. Je kan er van alles gemakkelijk in kwijt raken, zeker de eerste paar dagen maar ook daarna zijn je telefoon, tandenborstel en de kaart zomaar kwijt. Hans Kazan momentje,noemen wij dat. Inmiddels weten we ook hoe we het vuile water moeten lozen, de wc moeten legen en moeten tanken. Hiervoor moet je eerst het linkerportier openen, dan een klepje openen en dan kom je bij de dop. " Diesel only" drukte de mevrouw ons op het hart. Er wordt ook diesel in de watertank gegooid en mogelijk ook andersom, "it happens" , dus ik begrijp haar opmerking.

We rijden naar Greymouth aan de kust, de Tasman sea, een kloeke jongen waar we overheen zijn gevlogen. We staan met onze achterkant naar de zee die slechts op een 100 meter achter ons ligt. We zien hem niet. De bewoling is heel laag, een soort zilte mist plakt aan onze bril zodat het zicht niet veel beter wordt. Het strand heeft kiezels. Er liggen veel aangespoelde stukken boom, grillig van vorm gebleekt door de zon. Het gaat weer regenen. Een voor ons rare vogel scharrelt rond op de camping . In de plassen neemt hij, of zij, een lekker bad. Misschien wel onze eerste kiwi? We gaan maar wat binge-watchen en kijken drie afleveringen van een steeds enger wordende krimi op Netflix. Zo wordt het zomaar 12 uur en heffen we het glas met nog een staartje wijn op 2018. Jullie zijn nog niet zover.

Boom-top-wandelen is mogelijk in Hokitika. Een megastructuur van trappen en overgangen maakt het mogelijk een blik te werpen op de toppen van de bomen en de prachtige varens eronder. Het is een oerbos met een vogels die wij wel horen maar weinig zien. Het hoogste punt is na een wenteltrap op 41 m hoogte.

We schaffen voor Inge een regenjack aan in een jachtzaak in Harihari. Hier kan je voor een fortuin groene jade kopen. Een exclusieve steensoort waar prachtige sieraden van worden gemaakt. Verder is er niet veel, brede straten met pickups, 4 wheel drives, mannen met leren hoeden en touristen. Niet echt gezellig. De overnachting in Frans Josef Glacier is ook heel bijzonder. We staan op een met grind bedekt parkeerterrein bij een appartementen complex. Alleen nummer 11 is nog vrij maar ik steek de 7 m nu toch al behendig erin (vind ik..) Om in het badhok te komen is een 7 tal tekens nodig die je in een slot moet priegelen. Gelukkig moet ik niet nodig.. De Frans Josef houden we voor gezien en we mikken op zijn broertje de Fox Glacier waar we de volgende dag in de ochtend al zijn. De wandeling naar de gletsjer duurt 30 minuten. Onze uitrusting hiervoor is wel een beetje over de top want mensen scharrelen met slippers , T shirt en selfie stick naar boven. Gletsjers vallen altijd aan de onderkant wat tegen. Ze zijn daar heel vies en bedekt met stenen. De bovenons ronkende helicopters brengen touristen naar een hoger plan waar het wel wit is. Het wordt er niet stiller op.

Nieuw Zeeland verrrast door de afwisseling. Zo rijd je door de bergen, zo ben je langs het water en door de bossen. Echt veel om mij heen kijken lukt niet. De weg vraagt al mijn aandacht met de vele bochten, de one-lane bruggen.

Het meer Hawea is knetterblaauw tegen de achtergond van de bergen en de blauwe lucht. De camping is gezellig rommeling met mensen die staan te koken, te barbecuen. Veel auto's met boten, eettenten en rond rennende kinderen. Mijn campingsoort. Het meer is op 3 minuten lopen en daar prikken we onze stoeltje in het grond en wagen een duik in het heldere meer . ( 400m diep wel te verstaan!)
Een ronkende speedboot trekt een vlot achter zich aan. Helaas geen biertje kunnen vinden. Wel ijs.