Manapouri

Bij Manapouri aangekomen in South Island vangen we voor het eerst bot met " no vacancy".. Dat overkomt ook de camper vlak achter ons en die daar weer achter. Die rijdt op het smalle grindpad zijn linker spiegel er bijna af. In Motorhome en Carvan Park even voor Manapouri rijden we een groot terrein op met gravel naar de kantoor. Een hondje ligt op de veranda in de zon, te warm om op te staan voor ons. Manshoge coniferen markeren de ruime standplaatsen met ultrakort gemaaid gras. We kijken uit op bergen, gedeeltelijk met wat wolken. We zijn beste moe van de rit en ik heb de indruk dat de Tom Tom een lange weg heeft gekozen.

Op een kleine flyer zien we de mogelijkheid om te wandelen vanuit Pearl Harbour. Vanaf 11 am vertrekt er een River Taxi naar de overkant waar de wandeling begint. Even voor eleven verschijnt er een gammele jeep met een vrolijke, ik denk gepensioneerde, man. Come over here, wenkt hij. We zijn met 5 wandelaars. Aan de administratie heeft hij een broertje dood, I hate this part... Het aluminium bootje heeft ruimte voor 5 passagiers. De overtocht is 3-5 minuten maar de zwemvesten moeten helaas aan. We zien er stoer uit zo.
De wandeling is een kilometer of 8 en we spreken af om 3pm terug te zijn bij de boot, hij komt ons dan ophalen. Na 3 minuten lopen worden we opgeslokt in het bos. Het is doodstil met wat geruis van de wind vogels. De bodem van het duidelijke pas is heerlijk zacht. Om ons heen zacht groen gewas, varens en loofbomen. Varens zijn bijzondere planten. Epiphytes , zij groeien op bomen zonder ze kwaad te doen.
Er is ons een flinke klim toegezegd.. 400 m steep walking. Dat klopt, het is even aanzetten en wat klimmen over omgewaaide boomreuzen die in stukken zijn gezaagd. Verder laten ze het bos zoals het is. Langzaam vergaan de bomen vanzelf. Het laatste stuk laat wat strandjes zien. Zie ook foto's je zou er best wel met een kampvuurtje willen overnachten. We komen 5 minuten voor 3 aan, tight schedule, wat veel gerust hebben we niet. We varen weer terug met de kapitein die hier zijn hele leven heeft gewoond. Geen ijs in de winter vertelt hij. Hij steekt zijn duim op dat we naar Doubtful Sound moeten gaan. Rustiger dan Milford Sound waar iedereen in colone naar toe rijdt. Een ieder die mij kent weet dat dat scenario voor mij een gruwel is. Dagen als deze met korte ontmoetingen en een rustige wandeling zijn voor (mij/ons) de juweeltjes. Op de buiten BBQ mag ik mij uitleven met een grill van groenten .

Oudjaar aan de Tasman sea

De Camper wordt al langzamerhand ons eigen rijdende huisje. Je kan er van alles gemakkelijk in kwijt raken, zeker de eerste paar dagen maar ook daarna zijn je telefoon, tandenborstel en de kaart zomaar kwijt. Hans Kazan momentje,noemen wij dat. Inmiddels weten we ook hoe we het vuile water moeten lozen, de wc moeten legen en moeten tanken. Hiervoor moet je eerst het linkerportier openen, dan een klepje openen en dan kom je bij de dop. " Diesel only" drukte de mevrouw ons op het hart. Er wordt ook diesel in de watertank gegooid en mogelijk ook andersom, "it happens" , dus ik begrijp haar opmerking.

We rijden naar Greymouth aan de kust, de Tasman sea, een kloeke jongen waar we overheen zijn gevlogen. We staan met onze achterkant naar de zee die slechts op een 100 meter achter ons ligt. We zien hem niet. De bewoling is heel laag, een soort zilte mist plakt aan onze bril zodat het zicht niet veel beter wordt. Het strand heeft kiezels. Er liggen veel aangespoelde stukken boom, grillig van vorm gebleekt door de zon. Het gaat weer regenen. Een voor ons rare vogel scharrelt rond op de camping . In de plassen neemt hij, of zij, een lekker bad. Misschien wel onze eerste kiwi? We gaan maar wat binge-watchen en kijken drie afleveringen van een steeds enger wordende krimi op Netflix. Zo wordt het zomaar 12 uur en heffen we het glas met nog een staartje wijn op 2018. Jullie zijn nog niet zover.

Boom-top-wandelen is mogelijk in Hokitika. Een megastructuur van trappen en overgangen maakt het mogelijk een blik te werpen op de toppen van de bomen en de prachtige varens eronder. Het is een oerbos met een vogels die wij wel horen maar weinig zien. Het hoogste punt is na een wenteltrap op 41 m hoogte.

We schaffen voor Inge een regenjack aan in een jachtzaak in Harihari. Hier kan je voor een fortuin groene jade kopen. Een exclusieve steensoort waar prachtige sieraden van worden gemaakt. Verder is er niet veel, brede straten met pickups, 4 wheel drives, mannen met leren hoeden en touristen. Niet echt gezellig. De overnachting in Frans Josef Glacier is ook heel bijzonder. We staan op een met grind bedekt parkeerterrein bij een appartementen complex. Alleen nummer 11 is nog vrij maar ik steek de 7 m nu toch al behendig erin (vind ik..) Om in het badhok te komen is een 7 tal tekens nodig die je in een slot moet priegelen. Gelukkig moet ik niet nodig.. De Frans Josef houden we voor gezien en we mikken op zijn broertje de Fox Glacier waar we de volgende dag in de ochtend al zijn. De wandeling naar de gletsjer duurt 30 minuten. Onze uitrusting hiervoor is wel een beetje over de top want mensen scharrelen met slippers , T shirt en selfie stick naar boven. Gletsjers vallen altijd aan de onderkant wat tegen. Ze zijn daar heel vies en bedekt met stenen. De bovenons ronkende helicopters brengen touristen naar een hoger plan waar het wel wit is. Het wordt er niet stiller op.

Nieuw Zeeland verrrast door de afwisseling. Zo rijd je door de bergen, zo ben je langs het water en door de bossen. Echt veel om mij heen kijken lukt niet. De weg vraagt al mijn aandacht met de vele bochten, de one-lane bruggen.

Het meer Hawea is knetterblaauw tegen de achtergond van de bergen en de blauwe lucht. De camping is gezellig rommeling met mensen die staan te koken, te barbecuen. Veel auto's met boten, eettenten en rond rennende kinderen. Mijn campingsoort. Het meer is op 3 minuten lopen en daar prikken we onze stoeltje in het grond en wagen een duik in het heldere meer . ( 400m diep wel te verstaan!)
Een ronkende speedboot trekt een vlot achter zich aan. Helaas geen biertje kunnen vinden. Wel ijs.

Goed aangekomen en voortgang van de reis

Lieve familie en vrienden,

Thea bracht ons in hun camper naar het Hilton vlakbij Schiphol. " en ...hoe vind je hem rijden " vroeg zij trots?. Als een zonnetje Tee, zei ik. De komende weken zouden wij ook in een rijdend huisje doorbrengen dus ik hoopte maar dat die van ons ook zo zou rijden. Het bleek later een Mercedes van 7 m lang te zijn en 2.80 hoog . Een vrolijke Turkse chauffeur met zijn haren strak naar achteren gekamd brengt ons in een touringcar met nog Belg om 7 uur naar Schiphol. Ik kan het nu bevestigen, de stewardessen van Singapore airlines zijn "breath-taking" mooi . Het eten is top, vooral omdat de veggies als eerste worden bediend. We zitten naast elkaar in een 3-rijtje in het midden, niet slecht. 12, 5 uur later komen we aan op Singapore waar we een overstap hebben naar Sydney. Weer mooie stewardessen maar dan andere.. Here is your captain speaking... We starten niet maar taxien weer terug, iets hydrauilisch. Daar trekken ze de wielen toch mee op? Lijkt ons redelijk belangrijk dat er even goed naar gekeken wordt. 2 uur later weten we dat we de aansluiting in Sydney naar Christchurch zeker gaan missen. Maar ..SIngapore airlines regelt voor ons een nieuwe vlucht volgende ochtend om 8.00 uur en een overnachting in het hotel bij het vliegveld. De luggage moeten we wel even van de band halen. En daarmee begint een Kafka achtige scene met douaniers die een visum voor Australie verwachten en onze bagage rolt niet van de band. Dank aan hulpvaardige medewerkers en na een half uur komt deze triomfantelijke (en opgelucht ) met onze rolkoffers. Hoe laat het biologisch is weten we niet maar we tollen naar het hotel, zijn te laat voor het diner maar op tijd voor roomservice . 5 uur op eten en naar het vliegveld waar we weer bij de inchech vastlopen met Ingrids paspoort ( er staat een waarschuwing bij of zo) Na het verhaal van de vertraging nog 3 keer te hebben uitgelegd boarden we naar Christchurch. Shuttle busje gevonden en we gaan onze camper scoren. Compleet met wc, douche (in 1 zal ik maar zeggen) magne, flatscreen, TOM TOM met achteruitkamera , automaat. De uitleg glijdt grotendeelslangs onze vermoeide hoofden. We zien het wel. We kiezen een camping op 15' rijafstand waar we al na 60' aankomen. De Tom Tom heeft wel wat moeite met de nieuwe roundabouts...ik ook trouwens, tegengesteld de rotonde opdraaien voelt als iets heel verkeerds doen. We gaan wandelend de boodschappen halen. Het is zomer.. De tuintjes zijn strak gemaaid en worden zorgvuldig beregend. Grote pick ups voor de deur en keurig opgeruimde garages. Een beetje Amerikaans zo. We eten in het zonnetje, inspecteren de caravan en maken het bed op, daarvoor moet je eerst de tafel afbreken, een extra plank uit het ruim halen en voila..good to go. We brengen de volgende dag de Tom Tom retour evenals de overtollige dekbedden en dekens die te veel ruimte innemen. Over dat ritje doen we ook weer een 45 minuten, het gaat lekker... Op naar Hamner springs, iets met bronnen dus en daar is het goed toeven. We vinden een lekker plekje. Het sanitair is oud maar wel schoon. Nieuw Zeelanders doen niet zo aan vernieuwen of vervangen als het nog werkt,lezen we. Bij de supermarkt staan hulpvaardige medewerkers je boodschappen in tasjes te stoppen die bij ons inmiddels verbannen zijn vanwege de plastic soep. Leg dat maar eens uit..maar ze kijken vol verrassing naar onze handige opvouwbare tassen en rugzakjes van Sea to Summit. 30 dec blijven we,het weer is prachtig en we wandelen naar een waterval door het bos, klimmen en klimmen. Oei, lang geleden. Het water komt van hoog (41m) maar heel veel is het niet,te droog allemaal. Maar mooie wandeling. Op de parkeerplaats krijgen we een lift van een duits stel dat hier 3 ! maanden rondtrekt in een familycar met bed erin. Ik vouw mij achterin. De kleding bungelt aan geimproviseerde touwtjes en de keuken is verstopt in de rugleuning van de bijrijder..grappig. We genieten van de Fatboy (of Inge eigenlijk), het biertje en een glaasje wijn. We plannen de rit naar Greymouth aan de Westkust. Vooraf even bellen , de vodafone simkaart van Nieuw Zeeland werkt niet naar gratis nummers maar mijn eigen Tele 2 verbindt moeiteloos met de mevrouw van de receptie die bij aankomst zich niet kan herinneren mij gesproken te hebben.. Huh?? Ik laat op mijn telefoon het gesprek zien en zij begint nu aan zichzelf te twijfelen ..Het regent... Jammer, de zee ligt op 100m achter ons.Komt later wel. Maar op het strand het Nieuw jaar in te gaan zal waarschijnlijk niet plaatsvinden. Wij zijn er eerder dan jullie... Happy New Year allen !!

Veel liefs Hein en Ingrid

Kunnen jullie meelezen?

Lieve meelezers,

Ik begrijp dat een aantal van jullie geen aanmeldingsbericht heeft ontvangen, terwijl je wel op onze mailinglijst staat. Dit bericht is om te kijken of jullie een verhaaltje wel krijgen. Zou je willen reageren als dat zo is? Dan kunnen wij morgen met een gerust hart vertrekken.

Xxx Ingrid

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Ingrid