Het laatste

22 januari
Vanmorgen rond 7 uur gaan kijken of we nu eindelijk Blossem zouden zien op het strand. Blossem is een zeeolifantenkoe die regelmatig op het strand voor de camping ligt te liggen. Beetje uitrusten of mischien wel zonnebaden of een beetje nadenken. De dag voordat we aankwamen lag ze daar gewoon achter de boom die voor onze bus staat. Gisterenochtend vroeg ook gaan kijken en nu dus weer, maar nee, ze is er niet. Ook niet over het hoofd te zien met haar 1000 kilo. Jammer.
Het einde van de vakantie komt steeds meer in zicht. Nog maar twee nachtjes in de bus, 3 nachtjes in Nieuw Zeeland. Een van de laatste verslagen ook. Het gaat ineens erg snel.
Vandaag naar Taupo gereden. Het weer is niet super, de temperatuur redelijk aangenaam maar wel regelmatig buien. Het eerste stuk van de rit was weer mooi als altijd maar het laatste stuk viel wat tegen, erg gecultiveerd, alleen maar aangeplante bomen op keurige heuveltjes, dat zijn we niet meer gewend. Aangekomen op de Kiwi-camping (inderdaad Edith, geen fluit aan, prijzig, maar goed sanitair!) regende het behoorlijk. Dat geeft niet veel moed maar we hebben Jack gebeld en hij was erg enthousiast en zei, ik kom jullie met 20 minuten halen en vergeet je regenjack niet.
En toen hebben we een fantastische middag gehad, hij had er echt zin in om ons zijn mooie stad en omgeving te laten zien. Eerst naar de "waterval", een dikke stroomversnelling zou ook een goeie naam zijn, maar het water, afkomstig uit Lake Taupo, wordt in ieder geval met veel geweld door een smalle gleuf naar beneden geperst. Met het water dat naar beneden komt, kun je binnen 1 minuut een olympisch zwembad vullen. Jack speelde daar als kind al, vertelde hij, toen er nog een houten bruggetje was (nu een stevige stenen brug) en geen toeristen.
Vervolgens naar de Craters of the Moon, een uitgebreid gebied met vooral stoombronnen en wat modderbronnen. Het geblub van die laatste klinken zo leuk. Langs alle kanten stijgt er stoom op tussen de struiken en uit kraters op en de kleuren van die kraters zijn adembenemend. Het was ontzettend leuk dit te zien. De zwavellucht is daar miniem. Toen we eerder vandaag langs Rotura reden drongen de zwaveldampen ongegeneerd de bus in.
Vandaar nog even langs de haven en naar de oever van het meer naar een plekje waar het water vanuit de bodem verwarmd wordt. Wat zit onze aarde toch mooi in elkaar!
We bedankten Jack uitvoerig voor zijn tijd en enthousiasme en hij vertelde dat hem hetzelfde was overkomen toen hij in zijn jonge jaren in Nederland (Amsterdam) op vakantie was. Toen was hij ook door een stel Amsterdammers op sleeptouw genomen, mocht zelfs in hun huis logeren terwijl die mensen zelf op vakantie gingen. Dat is hij nooit vergeten en wilde graag iets terug doen. Ik hoop dat wij Nieuw Zeelanders bij ons gaan tegenkomen, dan kunnen wij ....

23 januari
Onze laatste dag, voordat we morgen de bus naar Auckland rijden. Nog een nachtje in een hotel en dan de grote reis naar huis. We huren (op de camping) mountainbikes (ze hebben zelfs een fiets waar ik op pas!) en gaan lekker fietsen. De hele vakantie hebben we gezegd, fietsen in NZ, NOOIT! Er zijn geen fietspaden, je moet op dezelfde weg als de auto's rijden. Toch hebben we het veel mensen zien doen, zwaar bepakte fietsen, opzwoegend tegen hellingen van een procent of 15, in de regen (om het beeld nog even erger te maken) en dan een vrachtwagen of campervan achter je puffend (en stinkend) die zou willen passeren maar niet kan omdat de weg bochtig en smal is. En jij als fietser kan niet afstappen want als je dat doet kan je niet meer opstappen omdat de helling te stijl is. We kennen het klappen van de zweep! Maar Hein had gezien dat er een gedeeld voet/fietspad langs het meer zou zijn, dus wat is dan leuker om je laatste dag een beetje fietsend langs een schitterdend meer door te brengen. De weersvoorspelling was verre van goed, thunderstorms en gewone buien lagen in het verschiet maar dan toch nog liever wat fietsen dan sip in de bus naar de regen gaan zitten kijken en af en toe "zellie he" te zeggen. Maar het enige wat er in grote getalen uit de lucht kwam vallen waren zonnestralen, dus dat was heerlijk. We hebben inmiddels een lekkere kleur, ondanks of dankzij de factor 50 waar we ons constant mee insmeren. Het tweede flesje is inmiddels bijna leeg.
Na terugkomst moest het dan toch gebeuren: al onze spullen weer in onze koffers zien te proppen en de inhoud van de keukenkastjes en koelkast over de campingkeuken danwel de vuilnisbak verdelen. Hein kookte voor de laatste keer: wilde spinazie, bosuitjes en zongedroogde tomaten van de grill, gegrillde halloumi met tagliatelle en daarbij de laatste overoverheerlijke fles NZ sauvignon (dat wordt nog afkicken) Feestmaal!

24 januari
Om een uurtje of negen vanmorgen weggereden en rond 1 uur al bij de camperverhuurder. Deze keer niet een keer verdwaald, het ging voorspoedig. Ik had van te voren een zgn. Express return pack geregeld, dan hoef je eigenlijk alleen maar de sleutels af te geven en niet voor een volle tank diesel, volle gastank, lege vuilwatertank (hadden we natuurlijk vanmorgen wel geleegd) lege wc (idem) te zorgen. Je hoeft dan ook de binnenboel niet schoon achter te laten (we hadden natuurlijk wel even opgeruimd en schoongemaakt, dat heb je met die types als wij, we maken ook als we weggaan uit een hotel altijd het bed even op ...) Maar we waren dus zo klaar bij de verhuurder. Ik heb nog wel gemeld dat ik drie van de vier wijnglazen om zeep had geholpen, maar daar werd alleen maar om gelachen.
Het enige dat we straal vergeten zijn is om te kijken hoeveel kilometers we hebben gereden, we hebben geen flauw idee. Misschien dat we daar nog even een mailtje aan wijden.
We zitten inmiddels in een prima hotel, met een balkonnetje aan onze kamer, met een vreselijk uitzicht op een met onkruid begroeid parkeerterrein, de zon schijnt uit alle macht en ik ben toch wel een beetje blij weer naar huis te gaan en verheug me erop jullie weer allemaal te zien!
Dank dat jullie in gedachten meegereisd zijn en met ons meegenoten hebben :-)

Prozac en BFREE

19 januari
Ik was al vroeg op en liep even naar de zee, duintje achter onze bus over en je bent aan het strand. Geen stand als ons Noordzeestrand maar donker zand, veel aangespoeld hout en wier, kort strandje, het is vloed. Lekkere branding. Het moet er nu toch maar eens van komen, een vrijwillige duik in de Pacific. Ik ga mijn badkleding aantrekken en Hein laat zich ook niet kennen en even over zevenen in de ochtend stappen we de zee in. Wat heerlijk! Het is bewolkt maar de buitentemperatuur is zeker niet onaangenaam. De zee sleurt en duwt en voor je het weet ga je koppie onder. Kinderlijk plezier!
Er loopt een man langs onze bus. Good morning, how are you? roept hij. Fine, and you? roept Hein terug. Very fine, antwoordt hij, another beautiful day in paradise! Hoe is het om je dag zo te beginnen? We vroegen ons heel flauw af of hij soms de eigenaar was van de boot met de naam "Prozac", die achter onze bus op een trailer stond, maar zijn mooie antwoord vergeten we nooit weer.
Bij de buitenkraan stond een man een enorme vis schoon te maken, zeker een centimeter of 60/70. Ik vroeg hem of hij die zelf had gevangen. Dat beaamde hij, vanmorgen vroeg, bij de uitmonding van de rivier in de zee. Hij vertelde ook wat voor een vis het was, het begon met een w en had een stuk of zes lettergrepen en klonk zeer exotisch. Maar het was een gewoon glanzende gijze vis met mooie schubben. De man kondigde aan hem te gaan roken. Enjoy your meal, riep ik. Een kwartiertje later stond hij bij onze bus om te vragen wanneer we weg gingen. Hij ging de vis nu eerst een paar uur marineren en daarna roken en dan zou hij ons graag een stuk komen brengen. Wat ontzettend aardig en oef wat jammer dat we al met een klein uurtje weg zouden zijn.
Na het ontbijt een wandeling over NZ "longest wharf" (hier in NZ worden heel veel zaken aangeduid als NZ longest, biggest, deepest, highest, most beautiful), maar het zou dus de langste kade van NZ moeten zijn, gebouwd halverwege de jaren 20 met als doel het achterliggende land te ontsluiten en welvarend te maken door de komst van grote zeeschepen die daar aan zouden gaan meren. De beursval van 1929 en de Great War daarna gooiden roet in het eten.
We zijn maar een nachtje op deze camping gebleven, het sanitair beviel ons niet zo. Ik denk dat we te oud worden voor ellendig sanitair, we hebben er in ieder geval geen zin meer in.

Verder weer over de schitterende kustweg State Highway 35. Soms een stukje langs de kust, dan weer een stukje het binnenland in. Ik geniet enorm van het rijden, of eigenlijk van het gereden worden. Net zo als ik enorm van road movies houd. Onze rit is natuurlijk niet zo spannend als die van Bijvoorbeeld Thelma and Louise maar het is heerlijk.
Hoewel het sturen vanwege de stuurbekrachtging makkelijk gaat kan het niet anders of Hein moet wel spierballen van hier tot Tokyo hebben als we thuiskomen van de honderdduizenden bochten die hij gestuurd heeft, iedere rijdag weer, bocht na bocht na bocht na bocht. Klinkt dat saai? Dat is het echt niet maar wel vermoeiend voor de meerijder, ik heb de neiging in slaap te vallen als we maar bochten blijven draaien ... Dat moet ik onthouden voor als ik niet kan slapen, bochtje, bochtje, bochtje.
We komen op onze volgende bestemming aan. Een campinkje aan de Whanarua Bay.
De receptie is gesloten als we aankomen, er zijn geen vaste plaatsen, dus we gaan maar ergens staan waar het ons bevalt. Vlak langs de kust, uitzicht op zee. In de buurt staat een oud campertje, bewoond door een getaande man met zijn zoontje. Hij kookt zijn zelf gevangen vis op een benzinebrandertje achter een van de voorwielen van de camper, daar waar de minste wind is. Het nummerbord van het campertje is BFREE. Het is ook wel een beetje een vrijbuiterscamping op een heel mooi stukje terrein met een bosje van Pohukakawa bomen, beeldschoon! Het sanitair echter is waardeloos, je kunt er je vuilnis niet kwijt, je afvalwater ook niet en er is geen keuken. Dus het afwaswater en kookwater van tentkampeerders en van mensen met een niet selfcontaining bus verdwijnt in de bosjes. Toch een beetje te weinig van het goede, ondanks het mooie terreintje. We blijven ook daar 1 nachtje.

20 januari
Op naar de volgende stek. We rijden vandaag niet zo ver, we blijven op dezelfde kaart van onze wegenatlas als waar we vanmorgen begonnen, bladzijde 15, haha. Alweer een schitterende rit. Op een Top 10-camping in Ohiwa belanden we, behoorlijk druk maar dat is op de een of andere manier helemaal niet erg. Het is er evengoed rustig ondanks de enorme kampementen. We kijken onze ogen weer uit. De Kiwies houden niet van klein kamperen, denken we. Naast hun hele grote tent hebben ze over het algemeen nog een enorme eettent, een grote halve bol van mesh waar desgewenst ook nog deuren in geritst kunnen worden met daarin een ijskast, keuken, kastje en eettafel. Een stukje achter ons wordt een tent opgebouwd met een tweepersoons opblaasbed van zeker een centimeter of 80 hoog, een soort opblaasboxspring. We staan op een plek achter de duinen maar hoog genoeg om toch nog de Pacific te zien, die zich weer in al haar pracht aan ons openbaart.
Voor ons staan Jack en Karen, zij verkoopt diamanten bij een juwelier en hij heeft een technisch beroep in een fabriek (ik begreep zijn uitleg niet zo erg). We hebben een paar uurtjes met ze gekletst vanavond. Erg gezellig. Ze wonen in een dorpje vlak bij Taupo en zijn nu al de tweede NZ-lander die zegt dat we daar absoluut naar toe moeten gaan. De eerste die dat zei was een man die we spraken toen we aan het wandelen waren en langs zijn huis liepen. Na het gebruikelijke How are you today raakten we aan de praat en ik vroeg hem waar hij zijn vakanties doorbracht. Bij Lake Taupo natuurlijk, kwam er vol overtuiging uit. Plus de verhalen hoe fijn het daar is. Dat wordt onze volgende stop wisten we toen meteen. Maar toen we naar de weersvoorspellingen keken waren die zo slecht dat we besloten aan de kust te blijven.
Jack en Karen gaan morgen weer terug naar Taupo en Jack gaf ons zijn telefoonnummer met de vraag of we hem willen bellen (hij is maandag nog vrij) als we daar zijn, dan gaat hij ons een beetje rondleiden of zo. Enig.

21 januari
Vannacht hoosde het behoorlijk (gauw het dakraampje, dat zich boven ons bed bevindt dicht) maar vanmorgen was het weer droog. Er zijn wolken en er is zon en de temperatuur is erg aangenaam. Gisterenmiddag besloten we al hier nog een dag te blijven. Rond een uur of negen vanochtend waren we al aan het hardlopen op het strand (had ik mijn hardloopspullen toch niet voor niets meegenomen) en daarna meteen een duik in de oceaan. Hoe heerlijk kan je het hebben. Lekker dagje luieren vandaag, het mooiste boek tot nu toe van de vakantie uitgelezen (leden van ons reader clubje: Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells, totaal onaantrekkelijke titel maar een oh zo mooi boek). Het een na mooiste boek dat ik las deze vakantie was De heilige Rita van Tommy Wieringa. (Oei, begin ik op een Kiwi te lijken met mooiste, allermooiste enz. ...)
We bedachten vandaag dat we hier nog wel een maandje zouden willen door-rondreizen. We doen geen grootse dingen, bezoeken geen Top attracties, we missen daardoor vast van alles maar we voelen ons gewoon happy. We vinden het heerlijk een beetje rond te reizen, genieten enorm van de natuur, een gezellig kletsje hier en daar met een local, totaal ontspannen.

16,17 en 18 januari

16 en 17 januari
Napier ( Bay View)
Het gekke is dat je met een camper minder gevoelig bent voor waar je nu precies staat. Met de tent moet je letten op de ondergrond, het uitzicht, de zon, waar de wind vandaan komt etc. Een camper draai je of links of rechts om. Stekker erin.. Klaar. Het Wellington uitzicht hebben we betiteld als " by- far " het slechtste, toilet hok en camper van de overburen. Meeste campings hebben keukens voor de bezoekers. Een gezellige ontmoetingsplaats om even tijdens de afwas of het koken te kletsen met anderen. Boven Napier komen we in Bay View, een strandcamping waar je de oceaan op de achtergrond hoort. Luwe plekken tussen bomen en struiken achter de " duin" .
Het kiezelstrand is niet geschikt om met je flip-flops te lopen, het grind verzamelt zich binnen enkele stappen onder je voetzolen en maakt lopen heel oncomfortabel.
Bruisend slaan de golven op dit strand. De bodem loopt heel stijl af, veel te gevaarlijk om te zwemmen dus het blijft bij pootje baaien.
De Wifi doet het voor de verandering heel redelijk tussen we kunnen even Netflixen. 2 afleveringen " Case".
17 januari
Het is zo lekker weer dat we nergens heen gaan en ontbijten buiten. Allerlei wandelingen die we eerder hadden gevonden starten een flink eind verderop dus we houden het simpel en lopen richting Napier. Gespannen speuren we langs de kust naar zeehonden die er moeten zijn. Uiteindelijk spotten we echt iets, elke keer duikt een zwarte punt op uit de golven. Dichterbij gekomen is het een wrak van een schip ergens uit 18 honderd. Ook bijzonder maar een zeehondje hadden we leuker gevonden. De oceaan heeft allerlei kleuren turqoise en blauw die we proberen te fotograferen. Het lukt maar niet om de foto's van de camera te halen met een Wifi verbinding.
' s avonds staat Ingrid druipend van het zeewater in de caravan. ... Een ongelukje.. Terwijl ze ingespannen aan het fotograferen was heeft een grote golf haar verrast en volledig van de sokken gespoeld. Camera heeft zij kunnen redden door de arm hoog geheven te houden terwijl zij bijna kopje onder ging. Goed verhaal toch?

18 januari
Het oorspronkelijke plan om naar lake Taupa te gaan hebben we laten varen want het belooft daar een natte en onzekere boel te worden. We blijven langs de oostkust en rijden weer een fantastische rit lang de kust , door bergen, groene heuvels, doorkijkjes naar de oceaan met stranden en de vertrouwde kust plaatsjes met platte huizen met golfplaten bekleding. De mensen blijven ongelooflijk vriendelijk en geduldig, ook beleefd en voorkomend naar elkaar.
Op de boot naar Wellington wordt je door personeel gevraagd je tas niet op de stoel naast je te leggen. Zo weten anderen mensen dat zij daar kunnen zitten. Het wordt als onbeleefd gezien als je dat doet. Als doorgewinterde forens weet ik hoe dat gaat bij de NS. Om je plaats zo lang mogelijk bezet te houden ga je bij voorkeur aan de binnenkant van het pad zitten met je jas en je tas aan de de raamkant en met je rug naar het gangpad. Lichaamstaal en niet sociaal. Hier gaat de boel ook nog niet op slot. Telefoons liggen aan opladers in het toilet, fietsen met heel kleine slotjes aan een lantaarnpaal of helemaal niet op slot.
Wij stopten even met de camper langs de weg. Gedoe met de airco en navigatie, ik doe de knipperlichten aan. Even later stopt en een oude camper voor ons. Een man stapt uit en loopt op ons af. Ik onderdruk een reflex om de deuren dicht te doen. Hij heeft schouderlang haar en loopt op blote voeten Ik doe mijn raampje open. Hey guys , zegt hij vriendelijk, are you all right there, can I help you? We schamen ons diep over onze eerdere gedachten.
In de middag lopen we naar Cook Cave. Wereldberoemd gat in de rotswand. James Cook ontdekte dat. Prachtige wandeling tussen de bergen met schaapjes op de achtergrond en schitterend bos met manshoge varens.

Van kajakken en Wellington

13 januari
Van Richmond naar Picton (Waikawa)
Vanaf Richmond gaat het helaas weer regenen. Het is pittig rijden met het beperkte zicht. Maar dan klaart het op. We rijden op twee navigatie systemen. Die zijn het niet altijd met elkaar eens. Er zijn tenslotte meerdere wegen naar Rome. Zo ook naar Picton. We rijden bovenlangs en belanden op een weg die 106 bochten heeft. Ik denk dat het bij Momemari is geweest dat we in een baai van een sound belanden waar het heerlijk warm is, de bankjes klaar staan, de bus staat met zijn neus naar het water en we genieten van de zon. Hier is het watersporten. Dikke 4 wheel drivers rijden achteruit hun trailers met boten het water in. Vader zit alvast in het zadel van zijn waterscooter waar straks zijn vrouw (?) achterop zal komen te zitten. Het touw wordt bevestigd aan een soort opblaasboot waarop zijn dochters compleet in wetsuit en reddingsvest zullen plaatsnemen om voortgetrokken te worden. Kleur van auto en boot zijn overigens een fraaie match in blauw.
Op Waikawa aangekomen krijgen we een heerlijk plekje onder de bomen. De haven is een prachtige verzameling van allerlei boten in soorten en maten. Flinke motoren hangen eraan , dat dan weer wel.
14 januari
Voor vandaag hebben we een middag kajaktocht geboekt, gelukt via internet.
We wandelen via een bosroute naar Picton. Het is warm. Yeah!.. Het water in de haven is helder, boten van 2 -3 hoog zijn geen uitzondering. Mosselen groeien op de rotsen. Onze Britse gids uit Oxford zal ons groepje met nog 3 Duitse mensen begeleiden op de Sound. We zien er koddig uit met het spatschort en zwemvest om. De zeekajak heeft een roertje dat bediend wordt met je voeten. Dat scheelt een hoop gedoe. Ingrid en ik varen met een gewone kano steevast continu de kant in. Op de sound zijn we opeens heel klein. Onze gids heeft leuke anecdotes over de stranden, de mensen die er wonen en de dieren. We pauzeren even op een klein strandje. Het is er heerlijk maar er valt niet te slapen of te camperen. Met hoog tij is het strandje niet meer.
Werkelijk duizenden kwalletjes zien we om ons heen. Ze steken niet en je kan ze zo uit het water scheppen. Geen dolfijnen gespot. Ook geen stingrays (roggen) die veel in het lage water aan de kant rondzwemmen. Die zien we wel als we op de terugweg langs de haven lopen. Nonchalant zien we eerst een klein exemplaar maar later een serieuze jongen van (geschat ruim een meter spanwijdte) door de haven. Ik heb een foto maar de schaduw die we zien kan van alles zijn.
15 januari
Om 7.00 uur moeten we inchecken bij de haven van Picton voor de overtocht naar het Noordereiland. We zijn mooi op tijd en staan weer trouw op het parkeerterrein na de incheck. We hobbelen het ruim in , dek 3 plaats 71 blauwe trap, herhaal ik. We herinneren ons de oversteken naar Noorwegen, de foto van de blauwe Astra met " Beer" (knuffel van Mischa) naar buitenkijkend bij het achterraampje.
Prachtige overtocht over de Sound waar we gisteren dus een 10 km op hebben gepeddeld. Wellington is wel een indrukwekkende aankomst met hoge gebouwen en veel bedrijvigheid. We rijden op een camping even erboven maar we missen afslagen, rijden de rotondes niet goed en verdwalen op het industrieterrein waar we rondjes aan het rijden zijn. Het lukt toch. Met de bus later naar Wellington, geen gedoe met parkeren en verdwalen meer. Het weer is helemaal top en de stad is zeker bij de haven gezellig druk Er wordt van een hoge trap in zee gedoken, het publiek kijkt toe en joelt bij goede " bommetjes" . Het museum of New Zealand Te Papa hebben we snel gevonden. Mooi en interessant over flora en fauna, de onstaansgeschiedenis van NZ en de Maori's.
We wandelen nog wat door de stad, het is spitsuur. Mooi geweest en we gaan terug naar camper. Grindplaatsen en je kijkt uit op de koplampen van de overburen. Maar we zijn zeer tevreden.

Nattigheid en kwelder

10januari
Nieuw Zeeland is flink getroffen door aardbevingen/verschuivingen. De rijksweg 1 die voor ons de snelste weg naar het noorden zal zijn is maar gedeeltelijk begaanbaar horen we in een VVV. De plannen moeten dus wat wijzigen en we rijden naar Asley Gorge. We zijn nog maar niet op weg of het begint met bakken uit de lucht te komen.
Asley Gorge ligt, zelfs in de nattigheid ,er prachtig bij. Mooie parkeerplekken met gras en bomen liggen in een groen dal waar de rivier doorstroomt. Er kan gezwommen en gevist worden. We doen een wandeling tussen de buien door. Kinderen spelen in de plassen en wij nestelen ons maar in de bus. Heel zellie..

11 januari.
We overwegen de Arthur-pass. De mooiste. Op de Tom Tom kan ik zien hoe de actuele omstandigheden zijn met de huidige regen. Veel "crashes" zijn aangegeven en een flink stuk vertraging/knelpunt. Ik word er niet vrolijk van. We doen het niet. We rijden via route Hamner Spring en dan de minder spectaculaire maar ook heel mooie Lewis pas op weg naar Murchison . Onderweg krijgen we regen ,heel veel regen. Het kletst tegen de ramen en de ruitenwissers kunnen het maar net aan. De camping in Murchison wordt gerund door een wat oudere man, oorspronkelijk uit Hawaii. Hij kan het maar niet geloven dat wij Hollanders zijn want Inge is zo klein, no offence of course. :-) Hier wordt veel gekayakd. Foto's in zijn office laten tafrelen zien van bootjes die van een hoogteverschil van 11 meter naar beneden storten. In 1929 is er een verschuiving geweest van de bodem waardoor dat is ontstaan. Of het echt waar is weet hij niet. De rivier is door de regenval in no time veranderd in een bruine snelstromende rivier. Afgelopen weken is het heel warm en droog geweest dus voor de niet-touristen is het letterlijk een geschenk uit de hemel. Auto's volgestouwd met matrassen, kleding, kampeerspullen staan langs de rivier geparkeerd. Veel jongeren slapen in hun auto, achterbank plat, matras erin , moet kunnen.

12 januari
Het is gestopt met regenen. Het water in het aanrechtje loopt niet weg. Het komt langzaam omhoog in de " badkamer" waar nu een flinke laag water in staat. Huh...? Thuis gebeurt dat nooit. De indicator van waste-water geeft niet aan dat deze tank vol is maar het kan eigenlijk niet anders. Na het legen van de tank is het probleem opgelost. De rit is kort vandaag. De Tom Tom geeft aan dat we wegwerkzaamheden gaan tegenkomen die voor maar liefst...let op, misschien wel 4(!) minuten vertraging gaan zorgen. We zetten ons maar schrap. De auto's worden door verkeerregelaars over 1 baan geleid. Aan de andere baan wordt dan gewerkt over een afstand van misschien wel 200m . Kom daar maar eens om in Nederland.
We hoeven vandaag niet ver te rijden en komen al om 11.15 aan in Richmond. Op advies van de camping eigenaar wandelen we in de middag naar Rabbiteiland. We zijn er nooit aangekomen. Het blijkt veel verder dan gedacht. Het aangelegde fietspad slingert door een prachting kweldergebied begroeid met een soort zeekraal en gras afgewisseld met donker zand waar duizenden kleine krabbetjes razendsnel in gaatjes verdwijnen. Er scharrelen veel vogels rond. Verder is weer de Tasmanzee.
Terug in Richmond doen we boodschappen in Pack 'n Safe in een splinter nieuw winkelcentrum. Het houdt het midden tussen een Ikea, Lidl en super AH. Megahoge hal met manshoge stellingen, etenswaren nog in dozen maar weer volop keuze. Paraplu weer nodig op de wandeling terug.

Over pinguins en boulders

7 januari Curio bay
Forest en pinguin
Er moeten hier pinguins zijn, zeldzaam soort ook; yellow eyed pinguins. Net als iedereen willen we die graag zien. Rond 19.30 moeten ze "aan land komen" . Via een trap achter de camping kunnen we het rotsachtige strand op. Een geel touw markeert waar we achter moeten blijven staan. We zijn natuurlijk niet de enigen. Overal staan de camera's in de aanslag, maar ..geen pinguin natuurlijk. Wel liggen er op het zelfde strand versteende bomen uit het Jurrasic in de branding. De zee heeft ze langzaam weer blootgelegd voor ons. We lopen wat teleurgesteld terug, die pinguins horen natuurlijk bij bosje spontaan uit het water te springen zoals bij de natuurdocu's. Hier niet. Als we teruglopen naar de camping staat daar een yellow eyed pinguin achter het prikkeldraad voor een bosje. Hij knippert niet eens met zijn ogen en laat zich fotograferen als een ware routinier. Deze pinguins maken hun nest tot wel een kilometer uit de kust. Er is prachtig bos even achter het strand. Hier horen we de Tui. Een soort duifachtige vogel met een prachtige witte pluk dons die mooie exotische geluiden kan maken. Ingelegd ook goed te eten horen we van Loraine. Dat wisten wij dan weer niet.



8 - 9 januari
We rijden weer naar de kust, naar Moeraki. De camping ligt aan de haven waar de vissersbootjes deinen op de golven. Het waait flink en de zon schijnt. De kerstversiering is nog compleet met een opblaas Kerstman op een sneeuw bedekte schoorsteen, verlichte arreslee en kerstverlichting. We staan op een parkeerplaatsje dat uitkijkt op de baai. Het strand is beneden. In de luwte van de struiken luieren we een paar uurtjes. Heerlijk. Het water is ons te koud eerlijk gezegd.

9 januari.
Moeraki boulders.
Dit een een "must see" hier. Grote ronde keien/stenen van 60 miljoen jaren oud liggen voor de kust in zee. De Maori's zien het als versteende voedselmanden en waterkruiken van hun voorouders die overboord zijn geslagen en versteend. Het levert i.i.g een flinke stroom toeristen op die ze komen bekijken. Mensen draperen zich in allerlei poses op, tussen en voor de boulders om zich te laten fotograferen.
Een meisje poseert bevallig voor een boulder, ze buigt haar rechterbeen licht zodat ze op haar rechter tenen komt te staan en zet haar handen op haar heupen, ze glimlacht naar de camera, contra-pose volgens Ingrid.
Een dikke meneer gaat op de boulder liggen alsof hij in bad ligt, meisjes maken luchtsprongen en maken dan een selfie. .. Je kijkt je ogen uit.
We wandelen weer terug over het strand dat vol ligt met aangespoeld zeewier en planten die een lekkere zilte lucht geven met een beetje verrotting.
Helaas blijkt het restaurant waar ze de versgevangen vis opdienen gesloten op maandag en dinsdag.

Verhaaltje voor het slapen

Lieve lezers,
Ik wil jullie bedanken voor de leuke, gezellige, hartverwarmende reacties op onze
verhalen, heel erg leuk die te mogen ontvangen, dank en ga alstjeblieft zo door!
Edith, wij deden NZ jouw hartelijke groeten en ze liet weten niet te kunnen wachten jullie terug te zien. We stonden precies op de campings die je dacht en hadden geen last van brand bij Wanaka.
T, de foto's kwamen van het Tom Tom cameraatje, daar zit geen lens in waar je door kunt kijken als je fotografeert, shoot from the hip, zullen we maar zeggen, werk van Hein. Het lukt ons trouwens weer eens niet foto's mee te sturen, ontzettend jammer.
Er mankeren een paar kleine dingetjes aan NZ: kaas en brood en een heel groot ding: internet/wifi. We zijn nu wel op een camping waar we wifi hebben maar dat is ontzettend traag. Een appje sturen lukt maar een foto duurt ik weet niet hoe lang en een filmpje is helemaal een ramp. Hein is al een paar uur bezig twee filmpjes te sturen, een is er inmiddels gelukt, maar de volgende hangt nog steeds ergens in de virtuele ruimte.
Heel leuk dat de mama`s via zussen ook meelezen. Yo, ik kan me nog een nepfoto van jou en Paula herinneren bij de Frans Jozef, klopt dat?
Het leven in de bus begint goed te wennen, het bed slaapt heerlijk, we kunnen inmiddels het meeste weer terugvinden als we het zoeken, dus de vaste plaatsjes zijn al aardig vast geworden. En de rituele dansjes die we om elkaar heen maken als we elkaar moeten passeren op keukenhoogte worden ook steeds beter.
Het rijden met die grote bus is nog wel een dingetje. Hij heeft een lange remweg dus je kunt niet zomaar even stoppen als je iets wilt zien, of plotseling een bordje ziet waar je dan af zou willen slaan, dus we missen wel eens wat. Even omkeren is er ook niet bij. De tweebaans snelwegen gaan eindeloos door. De invoeg- en uitrijstroken die bij ons eindeloos lang zijn, zijn hier maar een paar meter en dat is ook wennen. Maar Hein rijdt ons fantastisch door het wondermooie landschap heen, waar ik het meeste van geniet, want ik kan eindeloos om me heen kijken. Vanmorgen reden we op een weg door het regenwoud en het leek wel of ze met een scherp mes een baan in dat bos hadden gesneden en daar de weg in hadden gelegd. We hebben nog nooit zulke mooie bossen gezien. Ze zijn of lijken in ieder geval ondoordringbaar. Soms wandelen we in zo'n mooi bos, want er zijn wel wandelpaden. Op het moment dat je er in loopt is het volkomen stil. Alle geluiden worden gedempt. Het is zo stil dat je van de weeromstuit gaat fluisteren ipv praten. Gisteren hebben we in zo'n bos, het was maar een piepkleintje, de tui gezien en vooral gehoord. Je weet niet wat je overkomt. De tui is een zwarte vogel met een witte krop die geweldig zingt. Het is inmiddels bedtijd hier, dus wij gaan knorren en jullie gaan zo ongeveer aan de koffie. Veel liefs!

5 en 6 januari

5/januari
Om de grote touristenstroom naar Milford Sound te ontwijken boeken we een trip naar Doubtful Sound. Een Sound is een fjord maar dan wat anders. Een subtiel verschil in vorm en presentatie. Vanaf Manapouri vertrekt om 10.30 een boot naar het powerstation, een tocht van een uurtje. We schuifelen allemaal de boot op, toch wel gauw 200 man, maar de sfeer is ontspannen en het weer zit mee. We krijgen nu en dan wat informatie van de kapitein maar we kunnen het niet zo goed verstaan, ik hoor een hoop het woordje "lake" , dat wel. Via een slimme manier van waterstromen is een grote powercentrale gebouwd. Een 20 km lange weg is hiervoor door dit ondringbare gebied aangelegd. Alle materialen zijn per boot aangevoerd evenals de bussen die op ons staan te wachten om ons over die weg te vervoeren. Flinke Volvo's zijn het. In case the oxygen masks pop out, we're in deep trouble..zegt onze chauffeur John bij de obligate safety-breefing... Schoolreisachtig gelach.. Heerlijk.
De tocht slingert door het bos heen, magnifieke uitzichten. Dan weer overstappen in de, grotere, Catamaran. Het waait flink, de zon schijnt en we hebben geluk aangezien er hier een metertje of 7-8 water per jaar valt. We zitten op het dek. De Sound is echt adembenemend, ik heb nog nooit zoiets gezien. De keiharde rotsen zijn begroeid met een soort tropische vegetatie. De mossen houden het water vast door een enorm absoberend vermogen, hierop komen de zaden van bomen die zich met een netwerk van wortels met elkaar verbinden en zo elkaar vasthouden. Nu en dan gaat dat niet goed en onstaat er een tree-avalange. Dan moet het hele proces weer opnieuw beginnen, een jaartje om 80-100 duurt dat. Bij de mond van de Tasman zee stoppen we even om de deining te voelen. De Tasman is een ruige jongen, op een goede tweede plaats na Kaap Hoorn. In een rustige baai hebben we 2 minuten even totale stilte, Iedereen op dek, de motoren gaan uit en stilte daalt op ons neer. Alleen het ruisen van de wind, de vogelgeluiden dringen nog door. Heel bijzonder moment.
Paar keer dolfijnen gezien.
De terugweg schuiven we aan bij een paar mannen die neven van elkaar blijken te zijn en elkaar om de zoveel jaar zien. De een is dental surgeon in NZ en andere family doctor in London. Veel gelachen met hen. Als PA zou ik er kunnen werken denken ze.
Er werken heel veel mensen als vrijwilliger in NZ, niet alleen bij de brandweer maar overal. Doktersassistent, chauffeur bij de ambulance. Het is gewoon te dun bevolkt om overal professioneel te kunnen werken. Weer wat geleerd.

6 januari
Bye bye Manapouri en camping met je schoonste WC en douches ever.
Via Invercargill en prachtige route komen we in Waikada/ Curio bay bij een camping vlak bij de Pacific. Non powered place maar achterop het veldje vinden we een prima plekje tussen de planten die hier overal de staplekken markeren. De Pacific slaat met machtige golven tegen de rotsen met opspattend schuim. De camera blijft gaan.
Ik denk op de rotsen pinguins te zien maar dichterbij blijken het aalscholvers te zijn.
Twee chinese tienermeisjes klimmen ook de rotsen omhoog. "Do you want me to take your picture" vraagt een van hen. No thank you.. Gelukkig is Inge minder lomp dan ik en zij vraagt: do you want me to take YOUR picture?...yes yes juigen ze.
Hoe kan ik zo direct zijn, onhandige hollander.
In de baai is het rustiger. Er zijn zeldzame dolfijnen, een stuk of 5, die nieuwsgierig rondom zwemmers circelen. Door het dolle heen probeert iemand met zijn Go Pro in de hand opnames te maken.
De man van een Chinees stel gaat ook de stap wagen. Hij heeft een blauwe short aan, zijn vrouw legt het vast met haar mobiel, hij loopt naar de branding, draait zich om en zwaait alsof het de laatste keer zal zijn. Dan draait hij zich om en doet een paar push ups voor hij definitief de branding in gaat. Zij zwaait nog..